Μια επίσκεψη στις 3 Εκκλησιές

Η δική μας ιστορία

Επειδή έχουμε ακούσει τόσες Ιστορίες για τις 3 εκκλησιές αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την περιοχή με την παρέα μου ένα βράδυ καλοκαιριού.

Η βραδιά ήταν αρκετά ζεστή, ήμασταν 4 άτομα, εγώ κάθισα στο πίσω κάθισμα. Ξεκινήσαμε λοιπόν τη διαδρομή προς τις 3 εκκλησιές. Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, άλλωστε η ώρα είχε πάει 11 παρά. Φτάσαμε στο δρομάκι που οδηγούσε στις 3 εκκλησιές. Καλά ήταν μέχρι εκεί. Ο δρόμος χωρίς καθόλου φώτα και τόσο στενός που χωρούσε ίσα ίσα ένα αυτοκίνητο. Γύρω μας υπήρχαν βοσκοτόπια, αλλά με τόσο σκοτάδι δε μπορούσα να δω τίποτα, παρά μόνο άκουγα τον ήχο από τα κουδούνια των ζώων.

Τα βουνά γύρω μας ήταν τόσο ψηλά που έκρυβαν ακόμα και το φεγγάρι.. Ξαφνικά, η ζεστή βραδιά έγινε κρύα, όσο προχωρούσαμε προς την πρώτη εκκλησία, μια απαλή ομίχλη σκέπαζε το μέρος. Κρύωνα, πραγματικά κρύωνα, όπως και η παρέα μου. Κοιταζόμασταν μεταξύ μας με απορία…φτάσαμε λοιπόν στη πρώτη εκκλησία, του Αγίου Αντωνίου αν δεν κάνω λάθος. παρκάραμε κοντά στο βουνό. Ο οδηγός έσβησε το αυτοκίνητο, καθίσαμε μέσα στο αμάξι και μιλούσαμε.. Εξακολουθούσαμε να κρυώνουμε, αλλά με τη συζήτηση το μυαλό μας δεν εστίαζε στο παγωνιά.

Η ώρα είχε πάει 12 και 10, όλα κυλούσαν ήρεμα, ώσπου ακούσαμε ποδοβολητό, κοιτάζαμε γύρω μας, δεν βλέπαμε τίποτα. Κοιταζόμασταν χωρίς να μιλάμε. Ο ήχος από το ποδοβολητό απομακρυνόταν ώσπου χάθηκε τελείως. Εμείς πραγματικά είχαμε μείνει αποσβολωμένοι. Η ομίχλη έξω δεν είχε υποχωρήσει. Δεν πέρασαν 10 λεπτά από τότε που ακούσαμε το ποδοβολητό, και αποφασίσαμε να φύγουμε.

Με το που μπήκε μπρος το αυτοκίνητο φωτίστηκε λίγο το μέρος, κοίταξα πίσω, είδα ένα κερί στο ύψος του αυτοκινήτου…. λέω του οδηγού, φύγαμε ΤΏΡΑ. Το αμάξι έσβησε, αλλά άναψε με τη πρώτη προσπάθεια. Καθώς προχωρήσαμε γύρισα και ξανά κοίταξα πίσω. Το κερί, ήταν ακόμα εκεί, καρφωμένο στο χώμα!! Όσο απομακρυνόμασταν ένιωθα καλύτερα. Το ρίγος που νιώθαμε στο σώμα μας έκανε ώρα να φύγει.