Νιώθοντας ότι δεν είμαι μόνη…

by Ravenna

Ξημερώματα Πέμπτης. Δεν με έπαιρνε ο ύπνος καθώς την Τετάρτη κοιμόμουν όλη μέρα, κυριολεκτικά. Είχα το ράδιο ανοιχτό να μου κρατάει παρέα, με κλειστά τα μάτια μου, προσπαθούσα να κάνω τον εαυτό μου να νυστάξει. Είχα κλειστά τα μάτια χαλάρωνα. Κατά τις τρεις και είκοσι ,τα ξημερώματα, άρχισα να έχω ένα ξαφνικό, ανεξήγητο άγχος. Ένιωθα ότι δεν ήμουν μόνη στο δωμάτιο.

Συνέχισα να έχω κλειστά τα μάτια μου. Άρχισα να ακούω κλικάρισμα του ποντικιού. Γρήγορο απανωτό κλικάρισμα. Αυτομάτως σκέφτηκα ότι απλά πλάκωσα το ποντίκι του laptop. Το παίρνω μαζί γιατί κοιμάμαι με το laptop ανοιχτό, μετά που θα χαζέψω λίγο στο internet. Αστραπιαία ανοίγω τα μάτια μου να βρω το ποντίκι να το βγάλω από το κρεβάτι. Το ποντίκι δεν ήταν όμως δίπλα μου αλλά πάνω στο laptop, δηλαδή στην καρέκλα δίπλα μου.

Αποφάσισα λοιπόν να πω το πάτερ ημών. Δεν ένιωθα καθόλου καλά. Προσπάθησα να πω την προσευχή. Τίποτα! Ξεχνούσα λέξεις. Μια στην αρχή, μια στην μέση και μια στο τέλος. Κάτι δεν με άφηνε να πω την προσευχή. Την βρήκα και την διάβασα. Προσπάθησα να την ξαναπώ μόνη μου, απέξω, πάλι τίποτα.

Σφράγισα ξανά τα μάτια με δύναμη, λες και αυτό θα με προστάτευε! Γύρισα πλευρό, κοιτάζοντας προς τον τοίχο που είναι κολλητά στο κρεβάτι μου. Το δωμάτιο μου ξαφνικά είχε μια απαίσια μυρωδιά, σαν σάπιο κρέας παρόλο που είχα ανοιχτή και την μπαλκονόπορτα και το παράθυρο.